In memoriam: Tara

Gepubliceerd op 07-09-2022 en laatst gewijzigd op 08-09-2022 <!– door Daniël Tuijnman –>

1 juni 2003 — 4 september 2022

Ik weet nog goed hoe we elkaar voor het eerst ontmoetten. Samen met Arnoud ging ik naar het asiel in Balgoij om een kat te zoeken. De eigenaresse zei dat ze twee binnenkatten had: jouw broer Suus en jij. Suus zat in een eigen kooitje vanwege een oorinfectie en mocht daar niet uit, maar jou kon ze wel uit de behuizing halen. Ik nam je in mijn armen en voor ik er erg in had was je op mijn schouders geklommen.

Jij koos je baasje, zoals het een kat betaamt, en niet andersom.

Een paar dagen later, op 4 november 2011, heb ik jullie opgehaald uit het asiel en zijn jullie mijn huisgenoten geworden. De volgende dag was ik je al kwijt. Na lang zoeken vond ik je: je was via de piano op de boekenkast gesprongen en daar zat je, naast de knuffelleeuw, de kamer te overzien.

Je had nog veel plekjes waar je je verstopte, vooral in een zwarte omgeving zoals op de pianokruk of op een stapel zwarte koffers.

De meeste daarvan raakten bij je uit de gratie, op één na. Je favoriete plekje om te verstoppen was in de stellingkast met mijn computers, achter de dozen met computeronderdelen. Alleen die veel te dikke kabel die omlaag stak verried je.

In het begin moest je het huis delen met Suus. Die was groter en sterker en als puntje bij paaltje kwam de baas. Nadat hij overleden was op 30 juni 2014, was jij de baas (nou ja, de enige) in huis. En die positie stond je niet meer af.

In het najaar van 2016 kwam Thomas eerst een middag om kennis te maken. Jij keek vanuit de deuropening gade hoe Thomas uit zijn reismandje stapte en de woonkamer verkende. Op een gegeven moment verkende Thomas de TV-kast en kroop achter de TV in de kast. Toen sloeg je toe: je liep de kamer in en versperde voor Thomas de weg om weer uit de kast te kruipen.

Een tijdje later kwam Thomas definitief bij ons wonen. Hij heeft zeker twee maanden voornamelijk op de logeerkamer gebivakkeerd voordat hij zich zonder schroom rond durfde te bewegen in het huis, en zijn jullie toch ook iets van maatjes geworden.

Op 25 maart 2019 overleed Thomas en was je weer de enige kat in huis. De laatste anderhalf jaar heb je kennisgemaakt met Tijger, de kat van Karin. Die is een paar keer bij ons komen logeren, maar jij bent vooral bij hem wezen logeren. Daarbij heb je ook beslist je plaats opgeeist.

Je hebt niet veel kunnen jagen op mijn flat. De oogst uit elk jaar is welgeteld één muis en één vogeltje:

Maar dat je wel jachtinstinct had, bleek uit je interesse voor video’s met vogels. Je ging voor de TV zitten kijken, probeerde de vogels van het scherm te krabben en toen dat niet lukte, zocht je ze achter de TV in de kast.

Je bleef tot het einde speels en kon je uitleven met zoiets simpels als een elastiekje. De stoffen muizen die ik voor je kocht vonden minder aftrek. Daarentegen had je wel het nodige plezier met mijn muizen en moest ik regelmatig uitleggen welke muizen van mij, en welke van jou waren.

Je beroemdste foto op Facebook is wel degene waar je de bijsluiter van je eigen medicijn lijkt te lezen, waar ik bijschreef: “Heren en dames antivaxxers, bij mij thuis leest zelfs de kat de bijsluiter.”

Je was geen knuffelkat of schootkat die graag aangehaald wilde worden. Je had je vaste plekjes in huis. Eerst zat je het liefste op een stoel — en wisselde zo elke week van stoel — later claimde je de tweezitsbank, of zat je in je mandje aan de radiator. Helemaal in het begin had ik voor Suus en jou een mand gekocht die jullie maar niets vonden. Maar toen ik die tien jaar later weer tevoorschijn haalde voor Tijger, claimde je die weer en bracht je daar vele uren en dagen in door.

Als ik terugkwam van een reis, zat je steevast halverwege de trap in de hal om me te begroeten. Als ik naar de keuken liep, liep je me achterna en bleef je net buiten de keuken toekijken wat ik deed. Als ik ging koken, zat je steevast op het muurtje tussen woonkamer en keuken me gezelschap te houden, en als ik ging eten, zat je ernaast op de armleuning van “jouw” bank.

Daar wachtte je dan of er ook een stuk van mijn vlees jouw kant op kwam. Je was dol op shoarma, en vooral op de knoflooksaus die daarbij hoorde. Toen ik erachter kwam dat knoflook niet goed voor je was, was je er inmiddels zo dol op dat je regelmatig probeerde het bakje knoflooksaus van tafel te grissen. Je absolute lievelingskostje was yoghurt. Het maakte je niet uit of het pure yoghurt was of vruchtenyoghurt, je vond ze allebei zo lekker dat je de beker tot de bodem toe aflikte. Vaak moest ik dan nog de klodders van je gezicht vegen. Je vond dat zo lekker dat de laatste avond voor je stierf, je was al gestopt met eten, je nog probeerde de yoghurt uit mijn bakje te likken.

Je bent je hele leven een binnenkat geweest. Bij mij had je slechts een balkon om buiten te komen. Ik had je graag op je levenseinde nog een eigen tuin gegeven, maar dat is er helaas nog niet van gekomen.

Je hebt op het eind van je leven nog een keer gelogeerd bij Jasper en Hedwig, die daar heel blij mee waren.

Je hebt vooral de laatste anderhalf jaar vaak bij Karin, die je in haar hart gesloten heeft, en Tijger gelogeerd. Daar had je binnen ook snel je vaste plekje gevonden: bovenop de biografie van Trump. Maar daar heb je vooral mogen genieten van de vrije natuur, in de tuin en in het bos.

Lieve Tara, dank je wel voor elf jaar gezelschap. Ik zal je nooit vergeten. Denk je vanuit de kattenhemel ook af en toe aan je oude baasje?

Tara is op 7 september 2022 begraven op Dierenbegraafplaats ’t Jagtveld te Heumen.