De Franse slag

Gepubliceerd op 29-07-2021 en laatst gewijzigd op 31-07-2021 <!– door Daniël Tuijnman –>

Mijn avontuur met een PCR-test in Frankrijk

Van zondag 13 juni t/m woensdag 23 juni was ik met Karin op vakantie in Frankrijk omdat haar moeder zei dat ze het slecht maakte. Zondag 20 juni voelde ik me bij het opstaan niet zo lekker. Snotteren, een beetje hoofdpijn en lichte verhoging. Een zelftest was negatief, maar om het zekere voor het onzekere te nemen, besloot ik ook een PCR-test te laten doen.

De website http://sante.fr zei dat het dichtstbijzijnde COVID-testcentrum het ziekenhuis in Vaison-le-Romaine was. Daar ben ik toen samen met Karin heengegaan.

In het ziekenhuis moest ik eerst een formulier invullen met allerlei persoonlijke gegevens, mijn EHIC laten zien, en voor de zekerheid heb ik een visitekaartje achtergelaten.

Vervolgens ben ik aan een klein medisch onderzoek onderworpen: bloeddruk, zuurstof-saturatie, pols, temperatuur en een paar vragen over hoe ik me voelde. En er is een neus-swab afgenomen voor een PCR-test. Dat was ongeveer 10 uur ’s ochtends.

De volgende dag, tijdens de lunch, heb ik het ziekenhuis gebeld. Die konden me niets vertellen. Het was overigens heel merkwaardig dat mijn smartphone een privénaam associeerde met het telefoonnummer van het ziekenhuis.

Weer de volgende dag, dinsdag 22 juni, moesten we uit de B&B uitchecken en zijn Karin en ik naar het ziekenhuis gereden. Zij is naar binnengegaan om te vragen hoe het ermee zat. Het was inmiddels 49 uur na afname van de swab.

Terug in de auto vertelde Karin me dat men haar had gezegd dat ze zelf het laboratorium in Orange moest bellen. Dat had ze ter plekke gedaan en het lab zei haar dat de uitslag negatief was. Ze had een formulier meegekregen.

Dat formulier zegt echter dat dat het verwerken van mijn test nog steeds “en cours” is. Mijn naam is ook verkeerd gespeld en het vermelde telefoonnummer is dat van het lab, niet mijn eigen nummer.

Ik had geen klachten meer, dus ik heb het er toen maar bij laten zitten, maar ik wilde hier nog wel opheldering over. Dat heeft door omstandigheden even geduurd.

Op 13 juli heb ik zelf weer met het laboratorium in Orange gebeld. Zowaar was degene die mij te woord stond zo aardig om halverwege op Engels over te gaan. Maar de boodschap was: ik moet het ziekenhuis bellen.

Vervolgens heb ik op 13 juli ook het ziekenhuis weer gebeld. Daar was de boodschap: zij gaven de uitslag niet, ik moest ook niet het lab bellen, maar het lab zou mij bellen.

Op 25 juli heb ik dan maar een email gestuurd naar het ziekenhuis in Vaison-le-Romaine om om opheldering te vragen. Zij hebben per slot van rekening de swab afgenomen.

• 

• 

Vrijwel direct krijg ik antwoord. Het mailadres dat vermeld staat op de website van het ziekenhuis weigert mail van mij te ontvangen. Waarschijnlijk doen ze iets fout met SPF-records of zo.

Vervolgens heb ik het contactformulier ingevuld op hun website met de boodschap dat ik een lange email heb. Dat zei dat mijn boodschap aangenomen was, maar ik heb geen email ontvangen met bevestiging.

De volgende dag, 26 juli, had ik de ingeving om de email nog een keer te sturen, maar dit keer vanaf mijn GMail-adres. En daar heb ik binnen het uur antwoord op gekregen. De uitslag was negatief, en is bepaald drie uur nadat Karin in het ziekenhuis ernaar informeerde.

Eind goed, al goed. Ergens is er iets misgegaan, en is het proces ontspoord. Maar als je bij de juiste instantie met de juiste info aanklopt, heb je ook per kerende post antwoord. Over waarom het vervolgens zo ontspoord is, heeft “eetschrijver” Groothedde, die in Frankrijk woont, het volgende commentaar:

Nee, dat is een cultuur waarin bijna alles goed gaat als de vaste routines gevolgd worden en vrijwel niets wanneer een proces ontspoort, omdat niemand dan weet van wie er iets verwacht wordt en iedereen naar elkaar gaat zitten kijken.